Rootsville

Blues Peer zondag Peer (28-05-2023) reporter & photo credits: Rootsville info organisatie: Blues Peer © Rootsville 2023

Na een prachtige zaterdag staan we weeral klaar voor een hoopvolle zondag. Op zondag nog even langs mijnheer pastoor geweest om een lichtje te laten aansteken voor een alweer mooie dag op 'Blues Peer'. Vandaag een dag met net als gisteren 12 bands en zo hopen we naast een muzikale dag ook op een stukje taart op zondag bij de koffie ;-) De headliners voor vandaag zijn zonder meer de folkrock van Mike Scott en zijn 'The Waterboys', een 'Sugaray Rayford' die na het succes van vorig jaar nog eens mag aantreden en de soul van de Fransman 'Ben L'Oncle Soul'.

Als laatste band werd er nog vlug 'The Devon Allman Project' toegevoegd aan het programma waardoor heel wat oogjes gingen flikkeren. Een iconische naam op zondag is zeker ook deze van singer-songwriter 'Luka Bloom' met in zijn bagage zijn laatste album dat vorig jaar werd uitgebracht. Vandaag ook de Southern Rock van 'Robert Jon & The Wreck' die ook al lang geen introductie meer hoeven. De liefhebbers van bluesrock zullen stilaan staan likkebaarden bij het optreden van 'Eric Steckel'. Hij speelde ooit als jongste gitarist bij 'John Mayall's Bluesbreakers'. De blues krijgen we met de frontman van de legendarische band 'The Radio Kings' en dan hebben we het over 'Brian Templeton' en zijn Blues Band.

Maar ook de One-Man-Band 'Cam Cole' wiens naam alsmaar zijn reputatie alle eer aan doet. Vorige zaterdag wisten 'Doghouse Sam & His Magnatones' nog de festivaltent op 'Stekene Blues' in vuur en vlam te zetten en vandaag verwachten we hier niets minder van deze 'Doghouse Sam'. Onmisbaar knap is zeker ook de toevoeging van het altijd sfeer brengende Gospel koor 'G-Roots' maar beginnen we de dag met de blues van 'Malvin Moskalez' met aan zijn zijde niemand minder dan onze eigen harpmaster 'Steven De bruyn'. Dus de zegening op deze Pinksterzondag slaan we gewoon over en beginnen er onmiddellijk aan na het dessert. Bij het betreden van de weide horen we bij de soundcheck van 'G-Roots' al de hymne 'Amazing Grace' en begint deze Pinsterzondag al mooi.

Dus we beginnen eraan met Malvin Moskalez feat. Steven De bruyn, een duo dat ontstond in het Gentse. Nico Goethals AKA Malvin Moskalez heeft al een leven achter zich en samen met Steven De bruyn bracht hij tijd in de studio door voor de opnames van 'For The Beauty Kept Inside'. Twee gevoelsmensen samen op het podium die hun innerlijke ziel komen bloot te leggen met nummers als het zeer diep gevoelige 'The Shores' of het prachtige 'Ghosts'.

Een samengaan van een akoestische gitaar met de harp is al even beklijvend als de soms wel rauwe klankleur van Malvin Moskalez. Een momentum hier op 'Blues Peer' waarbij de stilte de festivalweide komt te overvallen. Mooi en pakkend die teksten van Nico en zo hebben we hier ons intiem moment op zondag toch maar mooi meegenomen gevolgd door een respectvolle appreciatie voor die schoonheid van binnenin hier in de 'Club Mississippi'. Met een instrumentaal interludium met Steven op de chromatische harp weten ze ons al meteen deftig bij de keel te pakken. Na 'Ghosts' en 'The Shores' krijgen we ook met 'I'm On Fire' een nummer dat Malvin kwam te componeren met zijn ook nu aanwezige afgeleefde gitaar. Malvin en zijn 'copain' Steven namen afscheid in het Gents met Merci, Merci. Duugeere gedoan gaste maar laat ons ook nog eens genieten op 'To Wald Flowers'.

Voor wie denkt dat op het andere podium nu de gospel komt van uit het zuiden van Amerika, voor diegene moeten we helaas teleurstellen. Het doet er niet toe of het de het nu volgende 'G-Roots' gospelkoor komt gewoon uit Nederland en zullen jullie met verstomming slaan. Het koor ontstond in 2002 uit drie gospel singers. Momenteel bestaan ze uit 15 zangers en zangeressen. Zo werden ze al vele malen als assistentie opgeroepen zoals ook door Anestatia. Net als vorig jaar mag ook dit gospel koor een tweede keer aantreden hier aan de Deusterstraat.

Ze komen in de eerste plaats door hun muziek het geloof te prediken maar bovenal wordt het, zoals we dat kennen uit Amerika, bijzonder swingend gebracht. Met hun gospels weten ze hier op de weide 'Pinksteren' in het juiste daglicht te zetten. We hopen uiteraard allemaal op die ene kaskraker 'O Happy Day' maar zullen zonder meer ook meezingen op 'Stand By Me'. Hallelujah praise the Lord!

Met hun opener willen ze misschien mijnheer pastoor overtuigen zich te bekeren tot 'hip hop' en met ‘This Little Light Of Mine’ maken ze dat in de tent een heuse kerkgang op gang komt en bewegen we met z'n allen alsof we hier in een kerkje zitten midden in de Mississippi Delta. Even op adem komen met het rustige ‘Fix You’ en ‘Halleluja’ maar daarna terug het tempo opdrijven met ‘Oh Happy Day’ en zo rest er ons enkel van 'Amen! Misschien een ietsje te weinig gospel, zelfs geen spirituals maar mooie en sfeer brengende nummers. De kerkelijke gewaden vorig jaar vond ik nog meer gospel.

Sinds ze hier ook werken op twee podia hebben ze gedeeltelijk het 'Ospel Virus' overgenomen en kan je als reporter moeilijk werken wanneer je aan het genieten bent op het ene podium. Dus in alle zeven haasten richting 'Club Mississippi' voor Doghouse Sam. We kennen 'Doghouse Sam & His Magnatones' al jaren en na de EP 'A Doghouse Tribute to The Blues Greats' bracht Doghouse Sam samen met zijn ritme sectie ook al albums uit zoals 'Buddha Blue' (2012), 'Knock Knock' (2014) en 'Goin' Places' (2017). Het was even stil rond de band en na een reboot als solo artiest staan ze ern nui ook al een tijdje terug als trio. Nog even dynamisch als weleer. Voor de fans van het eerste uur brengt Wouter Celis ook zijn vorige band 'The Rhythm Bombs' weer eenmalig tot leven tijdens 'Oetslovenblues' dit jaar.

Wouter Celis aka Doghouse Sam & His Magnatones brengen aanstekelijke Rhythm 'n Blues, Blues en Roots muziek meestal met originals. De Magnatones dat zijn Franky Gomez, Nederlands beste shuffler, op drums en Martin Ubaghs op contrabas. It's gonna be dynamite met nummers als 'Roll Up Your Sleeves' en dit kan je al meteen letterlijk nemen. ‘Step It Up’ en het onvermijdelijke ‘Knock Knock’. De interactie komt ook van Franky aan de drums. Op ‘Going Mad’ ontploft bijna de tent en kan je moeilijk blijven stilstaan op de aanstekelijke songs van deze band. Een topper van hoge kwaliteit!

Helemaal uit de UK komt de volgende act die alhoewel hij optreed als een One-Man-Band de hele ruimte zal vullen met zijn sound die een midden vormt tussen blues uit de Mississippi Delta en Folk maar tevens ook met een knipoog naar Grunge en Rock 'n Roll. Dus niet voor doetjes deze 'Cam Cole'

Daar waar hij ooit begon als Busker in the streets of London is hij nu uitgegroeid tot een ware sensatie met meer dan talrijke volgers op de sociale media. Uit zijn laatste digitale afdruk krijgen we 'Vibes' en 'Lonely' maar ook oudere werk als 'Crooked Hill' en 'It Doesn't Have To Be'. Je kan deze 'Cam Cole' moeilijk in een hokje plaatsen dus laat je gewoon meedrijven op zijn beats. De wegen van die van 'Blues Peer' blijven ondoorgrondelijk te noemen met dit op het hoofdpodium.

True blues nu in 'Club Mississippi'. Herriner je nog 'The Radio Kings' met hits als 'It Ain't Easy' of 'Leave A Light On'? Allemaal het werk van frontman 'Brian Templeton' die ten tijde van 'The Radio Kings' uit Boston. Samen met zijn Blues Band die gevormd is uit Umberto Porcaro (gitaar), Bird 'Mr Cool' Stevens (bass), en onze eigenste Nico Vanhove (drums) brengen ze je terug naar de era van de gritty blues zoals we die kennen van Howlin' Wolf of Little Walter.

'I Know You Now' en '4 Crowns' brengen meteen de tent in de opperbeste sfeer. Blues zoals het hoort te klinken. Impossant is ook Howlin' Wolf's zijn 'Smokestack Lighting' en zo worden we meegenomen naar die iconische blues era van 'Chess Records'. 'Sugar Girl' is dan weer een ode aan Brian's vrouwtje en met 'Shame Shame' waren de blues geesten hier terug nedergedaald op de weide.

Alle bluesrockers naar het andere podium nu voor het aantreden van 'Eric Steckel'. In een tijdperk waarin pedalboards, laptops en samples gemeengoed zijn geworden, gaat Eric Steckel tegen de stroom in en brengt zijn luisteraars terug naar de tijd dat geweldige gitaren luid door geweldige versterkers werden gespeeld. Door velen geprezen als de rijzende ster van Blues/Rock, levert Eric een krachtpatser die het publiek in 29 landen volledig onder de indruk achterlaat. Hij brengt een energie en passie naar het podium die nooit teleurstelt en zijn kenmerkende mix van Bluesmetal is een must see voor fans van op gitaar gebaseerde rock.

Zijn maagdelijke deugdelijkheid is hij al een tijdje kwijt, zijn doordringende bluesrock is er nog steeds. 'Solid Ground' en 'Waiting For The Bus', de cover van ZZ Top gaan er hier in als zoete broodjes. Na 'Take My Love To Town'is het voor mij een moment van 'Take Five' en trek ik met 'be-Mine Blues' naar de stand met 'Special Beers' voor een lekkere 'Elite'.

Southern Rock is sinds jaren ook niet meer weg te denken op onze festival en één van de oorzaken daarvan is zeker en vast deze 'Robert Jon & The Wreck'. Deze formatie uit Orange County CAL. bestaat uit Robert Jon, Henry 'James' Schneekluth (lead guitar), Andrew Espantman (drums), Warren Murrel (bass) en keyboard speler van dienst Jake Abernathie. Gitaarrifjes die al snijdend uit de boxen galmen, een doordringende ritme sectie bijgestaan door een donderend keybord.

Zonder al teveel poespas komen Robert Jon en zijn Wreck op en beginnen er meteen aan met 'Pain No More' en voor zij die deze 'Robert Jon & The Wreck voor staan, weten nu onmiddellijk waarom er geen plaatsje meer vrij is in de' Club Mississippi'. Met nummers als 'Do You Remember Me' en 'She's A Fighter' De 'die hards' die weten het wel en dat het moment van Henry James is aangebroken helaas vandaag zonder zijn mooie 'Epiphone Firebird Vintage'. Met nummers als Met 'Shine A Light On Me Brother' van het gelijknamige album uit 2021 voelen we helaas het einde naderen en zo gaat het als fun en muziek zich vinden op een avond als deze. 'Cold Night' voelt dan niet zo koud aan als afscheid wetende dat er ook nog een encore zal volgen. De aanwezigen hier op 'Blues Peer' die lusten er wel pap van en genieten met volle teugen van deze rockers uit Californië.

Net als gisteren wordt het tijd voor een cool down en daarvoor moeten we naar de Uptown Mainstage. Het is daar dat de Ierse singer-songwriter 'Luka Bloom' op ons staat te wachten. Met meer dan 50 jaar op de teller wist hij vorig jaar niet minder dan 50 nummers opnieuw op te nemen. Barry Moore AKA Luka Bloom behoort al sinds zijn titelloze plaat uit 1988 tot het muzikale patrimonium van zijn land. Bij het betreden van de tent merk je al aan het enorme boeket wie er zal optreden en wat er ook zoal op Luka's rider te vinden is.

We krijgen nummers als 'Thank You For Breging Me Here' maar ook het mooie 'City of Chicago' en een cover van een van de grootste songsmids, Bob Dylan. Toch ook indrukwekkend dat een man en zijn gitaar deze tent zo maar stil krijgt. Zeker met 'The Beauty of Everyday Things' en 'You Couldn't Have Come at a Better Time', en daarmee was het rustmoment hier onder een stralende zon weer over en trokken we naar de 'Club Mississippi' voor een van de nazaten van Gregg Allman.

'Devon Allman's Honeytribe', de supergroep 'The Royal Southern Brotherhood', 'The Allman-Betts Band' en nu 'The Devon Allman Project', allemaal projecten waar Devon Allman als zoon van Greg Allman van de befaamde 'Allman Brothers' mee aan de wieg stond. Het is reeds van 2018 geleden dat Devon toen met aan zijn zijde Duane Betts de festivalweiden deed daveren. Geboren in Corpus Christi, Texas, bracht de singer-songwriter, gitarist, toetsenist en producer zijn vroege jaren door met het verdelen van tijd tussen de Lone Star State, Tennessee, en St. Louis, Missouri. Opgegroeid door zijn moeder, begon Devon als jeugd muziek te spelen. Hij was pas 16 toen hij zijn vader, Gregg, voor het eerst ontmoette.

Het werd meteen de verrassing van deze 'Blues Peer' al weten de insders het niet meteen zo te zien want sinds de 'Royal Southern Brotherhood' is deze Devon Allman reeds top. Na de instrumentale intro beginnen ze zo ook met 'Fired Up!, een cover van de 'Royal Southern Brotherhood'. Het werd een mix van Southern Rock en Latin toestanden à la Santana. Met 'Sahara' wordt de tent zomaar ingepakt en voelen we het, dit kan niet beter worden. Na 'Dreams' is er uiteraard maar 'One Way Out'.

Op de 'Uptown Mainstage' zitten we toch al aan de voorlaatste act van deze 'Blues Peer' en daarvoor zijn ze gaan shoppen bij onze zuiderburen. 'Ben L'Oncle Soul' brengt soul als de allerbeste en door zijn debuutalbum uit 2010 steeg zijn bekendheid hier in de Lage Landen onmiddellijk naar een ongekend hoogtepunt. In 2016 bracht hij het album 'Soul Wash' uit met daarop de covers 'Crazy', 'I Kissed A Girl' en 'Seven Nation Army' maar vandaag staat hij hier met zijn nieuwste album 'Is It You?'.

Het wordt een sfeer en soulvolle act met nummers als 'Walk The Line' en uiteraard zijn titeltrack uit het laatste album 'Is It You?'. Zelfs een Cole Porter's cover als 'I've Got You Under My Skin' klinkt hemels. Het was voor mezelf een primeur en misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen en vond ik zijn soul hoogstaand maar aan een showelement en de interactie met het publiek kan nog aan gewerkt worden. Ieder zijn meug hé!

In de 'Club Mississippi' zitten ze met 'Sugaray Rayford' aan het einde van deze editie van 2023. Alle blues fanaten weten nu dat er een show zit aan te komen om duimen en vingers mee af te likken. Na zijn medewerking aan de Rhythm & Blues en funkband 'Urban Gypsys' maakte hij zijn overstap richting blues met 'Aunt Kizzy’s Boys'. Een juiste gok bleek achteraf wat hem een klein dozijn aan albums en vele awards wist op te leveren.

Soul, Funk en Blues het wordt hier allemaal een melting pot op deze 'Sugaray Rayford Show'. Nummers als 'No Limit To My Love' en 'Gonna Lift You Up' komen uit zijn vorig jaar uitgebrachte album 'In Too Deep'. Sugaray Rayford is en blijft één blok dynamiet en het is onwaarschijnlijk hoe hij met zijn lengte en omvang over het podium zweeft.

Het was al van in het begin al raak met ‘Who Is He’ en ‘Blind Man’ en de sfeer bleef alsmaar crescendo gaan wanneer ‘Big Legs’ en ‘Don’t Regret A Mile’ uit de boxen komen te galmen. Deze man heeft energie te over en blijft ons telkens weer verbazen. Respect!

'Le Moment Suprême' dan van 'Blues Peer' editie 2023, en het stond in de sterren geschreven dat je bij het concert van 'The Waterboys' hier over de koppen zou kunnen lopen. Deze Britse Folkrock band werd in 1983 opgericht door de Schotse muzikant en songwriter Mike Scott. Even zaten ze in een dipje maar sinds 1998 blijft hun populariteit alsmaar stijgen, net als helaas ook het aantal leden die ooit bij deze band hebben gespeeld. Hun hits als 'Whole Of The Moon' en 'Fisherman's Blues' blijven voor eeuwig bij hun fans in het geheugen gegrift.

Vandaag de dag bestaan deze 'Watermannen' uit frontman Mike Scott, Brother' Paul Brown, Aongus Ralston, Eamon Ferris en James Hallawell. Helaas kwam de vermoeidheid me te overvallen en weet ik dat ik morgen spijt zal hebben en zal ik wel genieten via spotify op nummers als "Fisherman's Blues', 'When You Go Away', On My Way To Heaven' en 'Whole Top The Moon'.

Zo deze editie zit erop en ik moet zeggen dat na alle kritiek van het afgelopen jaar de 'Bende van Peer' zich goed hebben herpakt. Er zal altijd wel een opmerking te horen zijn maar waar niet! Feit is dat we op deze tweedaagse terug in een bluesfeest terecht zijn gekomen en waar te andere interludiums best te smaken waren. Ik zou zeggen hou de 'Peerse Feesten' voor wat ze zijn en laat 'Blues Peer' terug worden wat het was. Het komt allemaal goed!

Iemand op zoek naar een straffe gitarist?

man, man, man...

and woman ;-)

it's A family affair...

Rafalee aan het blowen...

Garbage point!???

helaba, nog maar pas terug en al aan het aanschuiven :-)

en nu maar hopen dat accreditatie voor 'be-Mine Blues' in orde komt :-)